Zo af en toe drink ik koffie onder werktijd. Als theedrinker ervaar ik dat als ‘verwennerij’. Vooral wanneer het geschonken wordt in mijn speciale mok.
Hoewel de letters vaag zijn is mijn naam nog te ontcijferen op de kostbare drinkbeker. Een handige herkenning was het om mijn beker van die van mijn voormalige collega’s te onderscheiden. De beker zal zo’n 20 jaar oud zijn. Hij overleefde mijn verhuizingen en andere transities.
In mijn EIA portfolio voor mijn internationale certificering bij de Nederlandse Orde van Beroepscoaches (NOBCO) krijg ik de vraag ‘met welke mensen werk je’?
Ik vind dit een prachtige vraag die me uitnodigt om uit ‘de waan van de dag’ te stappen en om na te denken over welke mensen bij mij in de praktijk komen.
Omdat ik een beelddenker ben, dacht ik onmiddellijk aan een veldboeket!
Lang was vaderdag voor mij een pijnlijke dag.
En wat zat die ervaring met alles wat er bij hoorde mij hardnekkig in de weg. Op bepaalde momenten waarop ik voor de klas stond bijvoorbeeld of bij het zakendoen.
Tot ik leerde dat het hartverscheurende gemis wat ik op die dag extra voelde tegelijkertijd ook ging over de diepte van mijn liefde voor mijn vader.
Mijn eerste online sessies zitten erop.
Wat een avontuur is het. Als coach leer ik nieuwe vaardigheden erbij, in crisistijd. Stressvol en ook gaaf, het is een kans!
Steevast beginnen we met: ‘hoe zit je erbij?’ ‘Hoe raakt de coronacrisis jou en je geliefden?’
En wat is het fijn om dat te delen. Delen is samen dragen en dat is altijd lichter.
“…Perfectionisme is in mijn jeugd ontstaan als manier om
mijn behoefte aan goedkeuring te bevredigen…”
” …Perfectionisme is het geloof dat iets kapot is, dat jij kapot bent,
dus je omkleedt dat wat kapot is met diploma’s, prestaties, verdiensten,
stukken papier, die geen van alle kunnen repareren wat jij denkt te
repareren…”
Het bovenstaande zijn twee citaten uit het inspirerende boek dat me greep en niet meer losliet: De keuze, leven in vrijheid van Edith Eva Eger.
Het zijn twee aanhalingen van woorden van een ander en het gaat helemaal over mij(n oude ik) en over veel coachees die ik in mijn praktijk begeleid.
‘Als je weet waar je vandaan komt, zijn er absoluut geen beperkingen waar je naartoe kunt gaan’ – James Baldwin.
Gisteren waren mijn eigen zus en eigen (overleden) moeder hoofdrolspelers in mijn vragenspel.
Dit hele project begon met een persoonlijk verlangen om meer te weten te komen over mijn eigen, krachtige en prachtige moeder en om over haar een boek te schrijven vanuit het perspectief van haar twaalf kinderen. Het mag een ode worden aan haar.
Vandaag zouden we het hebben over haar biografie en haar gezin van herkomst. We zouden de perioden op haar levenslijn belichten en op ontdekkingstocht gaan met de vraag hoe betekenisvolle momenten nog doorwerken in het hier en nu. En hoe ze haar verlangen kan gaan leven.
Verrast was ik toen hij de ruimte binnen stapte. Voor mij stond een energieke, zeventig plusser. De gemiddelde leeftijd van mijn coachees ligt lager, veel lager. En het maakte me direct heel nieuwsgierig naar zijn levensverhaal.
Hij kwam voor een kennismakingsgesprek. ‘Welkom …, wees welkom’ was mijn begroeting en ik nam hem mee naar mijn coaching(woon)kamer.
Ze komt binnen met moeite. We kunnen elkaar amper zien. Want, ze heeft een geweldige bos bloemen in haar handen.
“Zal ik ze maar gelijk geven, verstoppen lukt niet met zo’n bos 
”.
Over een paar uur hang ik boven de Atlantische Oceaan in een Dreamliner. Het is dezelfde oceaan die mijn vader en mij al bijna 42 jaar gescheiden houdt. De impact die dat afscheid en dat verlies had begint steeds meer en meer tot mij door te dringen. Dankzij mijn werk, dankzij zelfonderzoek, dankzij lieve mensen om me heen die mij zien en voeden.
Vandaag herdenken velen in de Protestantse kerken dierbaren die het afgelopen jaar overleden zijn. De namen worden genoemd, er worden kaarsen aangestoken en er is ruimte en aandacht voor de rouw en het gemis en voor de liefde. Een prachtig ritueel die helend werkt. Juist vanwege de bijzondere en liefdevolle aandacht voor de verbinding die er is en altijd zal blijven.
Persoonlijk verlies heeft veel impact. Je leven staat op zijn kop en je hebt alles wat je in je hebt nodig om het verlies te integreren in je nieuwe leven. Zowel hart, hoofd en buik hebben een belangrijke rol in dit proces. Ze vragen om ruimte en aandacht, het gewonde en bloedende hart vraagt om heling.
Vandaag is het precies een jaar geleden dat je overleed. Je dappere strijd tegen kanker was toen gestreden.
Een paar dagen daarvoor belde je mij. De telefoon ging over, in mijn tas, op een voor mij hectisch en heftig moment. Het lukte op het nippertje om de telefoon op tijd in mijn handen te hebben. Toen ik je stem hoorde, wist ik direct hoe laat het was:
Juni jongstleden maakte ik een indrukwekkende studieochtend mee van Trias Academy over Seksueel misbruik binnen de jeugdhulpverlening. Dat het anderhalf uur muisstil bleef in de zaal en je een speld kon horen vallen maakte, naast de inhoud, diepe indruk op mij.
Wanneer je in een echtscheiding terecht komt is het leed en het verdriet onbeschrijfelijk. In een klap is je leven veranderd en wordt het nooit meer zoals het was. Er is komt een streep in je levensverhaal. Er bestaat nu een leven voor je scheiding van je partner en een leven na het verlies van je geliefde.
Dit was een van de uitspraken die mijn coachee deed vandaag tijdens de eindevaluatie. Ze had nooit gedacht dat ze van een 2,5 naar een 8 zou groeien (op een schaal van 10). Ze had nooit gedacht dat het coaching traject haar zoveel op zou leveren.
Mijn beide zusjes en ik zijn alle drie een dochter verloren. Mijn jongste zusje verloor haar dochtertje 2 dagen na de bevalling. Mijn zusje was al een tijd daarvoor opgenomen in het ziekenhuis. Daar heeft zij de MRSA bacterie opgelopen waar haar kindje aan is overleden.
Deze week ontving ik een prachtige kaart van mijn hartsvriendin, ook coach en trainer en ook een warme voorstander van lichaamswerk in coaching.
Op de kaart stonden de volgende woorden:
‘Ik geloof dat ik geen groter geschenk kan ontvangen dan door de ander te worden gezien, gehoord, begrepen en aangeraakt.
Het grootste geschenk dat ik kan geven is de ander te zien, te horen, te begrijpen en aan te raken’.
Dan voel ik dat er contact is gelegd’.
Virginia Satir
Hieronder vind je een uitgebreide opsomming van kenmerken van rouw en kenmerken van overmatige stress. Niet alle kenmerken komen bij iedereen voor, en niet alle kenmerken treden tegelijk op.
Rouwen kunnen we allemaal. Het hoort bij het leven en is een logisch gevolg van je ingrijpende verlies en het verdriet dat daarbij hoort. Het is een heel natuurlijk proces. Rouwen is een veranderingsproces (transitie) dat tijd kost en aandacht en ruimte vraagt.
Als er geen aandacht is voor rouw dan kan je als rouwende vastlopen in de vermijding. Je kan dan de gestolde rouw later als een boemerang tegenkomen.
In het algemeen kun je zeggen: als je het gevoel van overzicht over je leven kwijt bent geraakt, als je je situatie als ondraaglijk ervaart, en/of als je merkt dat je niet meer goed kunt functioneren, trek dan aan de bel. Een afspraak voor een kennismakingsgesprek is zó gemaakt, en samen kunnen we checken of jij inderdaad hulp nodig hebt, en zo ja, welke precies. Zo’n gesprek is vrijblijvend en verplicht jou tot niets.
“Niet te bevatten, dit is gewoon niet te bevatten!” Zo begon vanmorgen een 18 jarige jonge man, op indrukwekkende wijze, zijn speech tijdens het allerlaatste afscheid van zijn moeder.
De feestdagen zijn in aantocht. Je doet de laatste kerstinkopen. Je maakt je op voor het mooie Kerstfeest en de jaarwisseling. Op naar het nieuwe jaar. Je kijkt vooruit!
Maar geldt dit feestgewoel voor iedereen? In mijn nabije omgeving kan ik helaas teveel dierbare mensen aanwijzen die ook op een andere manier in deze tijd van het jaar staan. Er is groot gemis … Misschien geldt dat ook voor jou?