Zo af en toe drink ik koffie onder werktijd. Als theedrinker ervaar ik dat als ‘verwennerij’. Vooral wanneer het geschonken wordt in mijn speciale mok.
Hoewel de letters vaag zijn is mijn naam nog te ontcijferen op de kostbare drinkbeker. Een handige herkenning was het om mijn beker van die van mijn voormalige collega’s te onderscheiden. De beker zal zo’n 20 jaar oud zijn. Hij overleefde mijn verhuizingen en andere transities.
In mijn EIA portfolio voor mijn internationale certificering bij de Nederlandse Orde van Beroepscoaches (NOBCO) krijg ik de vraag ‘met welke mensen werk je’?
Ik vind dit een prachtige vraag die me uitnodigt om uit ‘de waan van de dag’ te stappen en om na te denken over welke mensen bij mij in de praktijk komen.
Omdat ik een beelddenker ben, dacht ik onmiddellijk aan een veldboeket!
Lang was vaderdag voor mij een pijnlijke dag.
En wat zat die ervaring met alles wat er bij hoorde mij hardnekkig in de weg. Op bepaalde momenten waarop ik voor de klas stond bijvoorbeeld of bij het zakendoen.
Tot ik leerde dat het hartverscheurende gemis wat ik op die dag extra voelde tegelijkertijd ook ging over de diepte van mijn liefde voor mijn vader.
Mijn eerste online sessies zitten erop.
Wat een avontuur is het. Als coach leer ik nieuwe vaardigheden erbij, in crisistijd. Stressvol en ook gaaf, het is een kans!
Steevast beginnen we met: ‘hoe zit je erbij?’ ‘Hoe raakt de coronacrisis jou en je geliefden?’
En wat is het fijn om dat te delen. Delen is samen dragen en dat is altijd lichter.