Aangeraakt

Deze week ontving ik een prachtige kaart van mijn hartsvriendin, ook coach en trainer en ook een warme voorstander van lichaamswerk in coaching.
Op de kaart stonden de volgende woorden:

‘Ik geloof dat ik geen groter geschenk kan ontvangen dan door de ander te worden gezien, gehoord, begrepen en aangeraakt.
Het grootste geschenk dat ik kan geven is de ander te zien, te horen, te begrijpen en aan te raken’.
Dan voel ik dat er contact is gelegd’.

Virginia Satir

Deze woorden kwamen bij mij goed binnen!

Binnen mijn praktijk gaat het in de verliesbegeleiding om en begint het met contact, het is de eerste stap van de transitiecirkel (ook wel de cirkel van hechting of de verliescirkel genoemd). Daarna doorloop ik met mijn cliënt de volgende stappen: hechting,  dat is elkaar leren kennen en vertrouwd raken en vervolgens de stap intimiteit, dat is het samen optrekken, de coachee deelt zijn hart en ik zie, hoor, raak aan met mijn vragen en ik probeer samen met de coachee te begrijpen en al het waardevolle terug te geven.

Als er voldoende is geleerd en voldoende veerkracht is aangesproken komt er uiteindelijk een eind aan het reisgezelschap en is het afscheid daar. Het ritueel van het vieren hoort daar helemaal bij, het oogsten van groei en alle andere opbrengsten. Dan is er ook rouw om het loslaten en betekenis geven aan de inzichten die opgedaan zijn binnen het begeleidingstraject. Er is weer rust en regie.

Het was tijdens mijn opleiding Verlieskunde dat ik voor het eerst getroffen werd door de impact van lichaamswerk in de begeleiding. Mijn docent (Herman de Mönnink) hield, tijdens een demonstratiesessie, de hand vast van één van mijn medecursisten en ik werd als ervaren coach geraakt door de informatie die loskwam over de leervraag en de binnenwereld van mijn medestudent. Zelf kon ik er nog niets mee, ik kon het alleen nog met mijn hoofd beredeneren en er vragen over stellen aan docent en medecursisten. Ik was nog te zeer gebonden aan bepaalde overtuigingen over begeleiding, hoofdzakelijk opgedaan in mijn onderwijstijd en hogeschooldocentschap, die te maken hebben met professionele afstand en nabijheid. Ook tijdens mijn degelijke coachopleiding had ik geen ervaring opgedaan deze vorm van begeleiding. Wel werd er tijden de Verlieskunde opleiding een zaadje geplant, het ‘lichaamswerkzaadje’.

Later in de tijd werd ik door Inge Hidding verder ingeleid in het lichaamswerk, in één op één leersituatie, maar de angst om toe te passen bleef. De belemmerende gedachte – Het past niet om je pupil, student, coachee, cliënt aan te raken – zat nog stevig in het zadel. Het lichaamswerk bleef in mijn coachingtoolbox zitten, met het slot erop.

Mijn nieuwsgierigheid, verwondering en verlangen (om er als coach iets mee te kunnen) bracht me in de tussentijd ook bij de literatuur. Ik verdiepte me in de achtergronden van lichaamswerk en kwam uit bij de haptonomie. Wat een mooi werk en wat een mooi vak is dat.

Het was tijdens de opleiding ‘Coaching rondom kanker’ dat ik weer op verbluffende wijze de kracht van lichaamswerk mocht ervaren en door mijn barrières (overtuigingen en belemmeringen) brak. Ik kon het lichaamswerk, zien, horen, begrijpen en ondergaan met mijn hart. En ontdekte wat de belangrijke voorwaarden waren om dat begeleidingsinstrument toe te passen.
Sindsdien is het lichaamswerk, in mijn praktijk, een vast onderdeel in het coachen en begeleiden bij verlies.

Dit gebeurt altijd vanuit het contact en de toestemming, met respect, liefde en bewuste, professionele intenties als basis.

Het is een belangrijke stap in het helingsproces.